This is my project “KnowURbody”, where I try to understand how the image of the woman’s body is influenced by society and how we can deal with it without harmful effects on our mental health. The topic we’re going to discuss today is “Glow-Up” culture and its bad impact on our mental health!

Let’s start with TikTok

If you have TikTok, then you’ve most likely seen Glow Up videos, the main idea of which is to show the changes in the appearance of TikTok creators within some period of time. Tik-Tok has an unbelievable 44.5 billion videos tagged under the term ‘glow-up’. Amazing, right? Let’s find out what a Glow-Up is! According to the Urban Dictionary, glowing up is „to go from the bottom to the top to the point of disbelief. An incredible transformation.” This doesn’t necessarily mean a physical change, but can also mean improvements to your mental state. Despite this, when we think of a 'glow-up’ we usually think of a physical transformation- probably because physical changes are more noticeable than mental ones.

Modern ‘Glow-up’ videos first came about on social media towards the end of 2017 in the form of people sharing comparison pictures of themselves when they were going through puberty. These videos or images usually feature a common structure: a hair transformation, an updated skincare routine featuring at least three or four expensive products, eyelash extensions, a manicure, a few new outfits and a healthy dish. The results usually show the person is now acne-free or after losing a large amount of weight. In fact, many viral videos on TikTok are weight loss before and after disguised as a new trend or “drastic” beauty transformations that usually just involve removing facial hair and some contouring. The concept of “glowing up” is simple – you become more conventionally attractive over a period of time and usually document it. 

The glow-up makeover

The glow-up makeover has existed in countless forms on the big screen. Think back to the 2001 classic Princess Diaries, where Anne Hathaway was suddenly transformed into being beautiful (despite the fact that she already is conventionally attractive) by simply waxing her eyebrows, straightening her hair, and taking off her glasses. Or “Never Been Kissed (1999)” with Drew Barrymore. Or even „The Devil Wears Prada” with Anne Hathaway. Then there are shows like The Biggest Loser where the whole source of entertainment is people losing weight. 

Why are we still obsessed with “glowing up”? In the article „It’s Time To Leave Toxic “Glow-Up” Culture Behind In 2021″ by Laura Pitcher published in UK Vogue, Kirsten Oelklaus, Co-Founder and Program Director, of Bellatore Recovery says the idea of change often comes as a result of feeling out of control. “It is not uncommon for individuals struggling with body image and self-esteem issues to feel validated when they can measure a change in their worth through numbers – clothing sizes and numbers on the scale,” she told Vogue. “Unfortunately, this path forces the person to continue to seek additional change, reinforcing the frame that they are never enough.” 

Seeking validation for our appearance isn’t something new – but it seems that in 2022, something has shifted and we’re more desperate to have a ‘glow-up’ than ever before – the idea being the better looking you are, the more charmed a life you’ll lead.  TikTok, Instagram, and other social media platforms have recently created an unhealthy look at Glow Ups. 

In the article „Has our love of TikTok glow-up videos actually turned toxic?” by  Kimberley Bond published in Cosmopolitan we can find a personal story of Narissa about the impact this „Glow-Up” trend has had on her during the first lockdown. 

“People were talking about using lockdown to ‘glow-up’,” she explains, recalling videos that showed people boasting about doing as many as three workouts a day. “I decided: ‘Okay, I’m going to do home workouts every day too.” But Narissa, who previously suffered from an eating disorder as a teenager, found she was quickly pushing herself to unhealthy extremes. “I’d feel guilty when I ate,” she says, acknowledging that she began calorie counting to ‘keep up’ with other fitness influencers. “Bingeing and purging became an easy way out. That was how my bulimia developed in the first lockdown – I wanted to be slim but also look as though I was having the same experience as everyone else on social media,” she says. “I was expected to be making all these cakes and goodies, but also have a flat stomach and work out for hours every day. I was holding myself to an impossible standard.” Narissa adds, “Having a ‘glow-up’ masked itself under the umbrella term of ‘self-care’ – but looking back, it was so toxic.”

And this story is not one case. There are many of them, but most people are not concerned about them. They see this trend as something positive, as we all should work on ourselves to become better.  Let’s turn back to the article from UK Vogue. Dr Oelklaus says that the premise of the glow-up is about the before being unworthy of love and attention, and the after being “good enough”. “This also reinforces a major misconception many have been trying to move away from in our culture, that measures of weight and size are a reflection of someone’s health and happiness,” she says. This, says Oelklaus, communicates to someone who is in a larger body or struggles with acne that they’re not good enough unless they conform and change. This trend is damaging to many women because it pushes people to 'get’ this ideal body type, which isn’t always attainable. It may seem harmless since it looks like it’s about self-improvement. But it isn’t. This trend is unsafe since women are already forced to deal with society’s fatphobia and disgust for marginalized bodies.

The cost of glow-up

For most people who live 'normal’ lives and earn an average salary, extreme transformations are near impossible to achieve. Maintaining a 'perfect’ look costs a lot of money and time that most of us simply don’t have. We can’t afford braces, surgery or top-of-the-range cosmetics because all our money goes towards university funds. We don’t have the money to spend on personal trainers, nutritionists and beauticians because we’re saving up for a car, a house, etc. And we don’t have enough time to be at the gym 24/7 or take hours trying to figure out which hairstyle suits us best, because we have to work. 

That’s the problem. The Glow Up culture focuses TOO much on physical beauty rather than just loving who you are. Instead, we feel pressured to find what we hate about ourselves, looking at our bodies as if we are ugly. A glow-up is supposed to include becoming the best version of ourselves in ALL aspects of our lives which includes the mind, body and soul. A glow-up is not going from having a ton of acne and frizzy hair to looking like a top celebrity. We need to stop having these unrealistic beauty standards.

Let’s turn back to the article in Cosmopolitan. “The fast nature of glow-up videos is a risk,” clinical psychologist Dr Marianne Trent says. “They can lead to people taking unhealthy approaches, googling things like ‘how to lose weight quickly’. Seeing repeated clips where people are looking preened and perfect can impact even the most robust of minds.”

Glow up on your terms

Glowing up is more of a life-long process where we strive to improve our lives over time. You may have heard people trying to glow up before the end of the pandemic and rush to do so. That process should not be rushed and you should take your time at the best pace for you. How we look is merely one small facet of who we are; looking and feeling attractive should not be the gatekeepers to our happiness. Instead, we need a full societal shift away from beauty being indicative of someone’s worth. Our appearances may change over time, but our value as human beings will not.

There are other types of glow-ups that people miss out on. For example, financial when you learn how to budget, save for emergencies and your retirement, investing, and becoming financially independent or mental glow-up during which you overcome toxic mental issues, address childhood trauma and get help from a therapist or educational glow-up when you get the degree you really want or enrol in professional certificate programs. 

Artykuł KnowURbody: Why should we leave the „Glow-Up” culture behind? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

This is my project “KnowURbody”, where I try to understand how the image of the woman’s body is influenced by society and how we can deal with it without harmful effects on our mental health. The topic we’re going to discuss today is diet culture and how it affects our body image!

It’s quite hard to find a person who has never tried to change the way his/her/their body looks. Of course, I’m one of them, as well as my mom, aunt, cousins and all of my friends. You can see tips on how to lose or gain weight while scrolling through TikTok, Instagram, or Pinterest, reading Vogue and Cosmopolitan and even watching TV or having conversations with other people. Sometimes it feels like you cannot escape this information even despite the widespread of such movements as body positivity and fat acceptance. In 2021, half of all New Year’s resolutions in the U.S. were based on fitness and nearly half were based on weight loss. Americans spend over $30 billion on diet products annually and an estimated 45 million Americans diet every year. And with the rise in the fashion of such trends as “that girl” or “clean aesthetic” this number has only increased this year. 

Why do people want to lose weight? There are an endless number of reasons why you might want to change your body — that holiday weight, your dating profile, medical issues, your new bathing suit — but the real culprit is usually diet culture.

Firstly, let’s start with the definition of  “diet culture” 

Diet culture is the pervasive belief that appearance and body shape are more important than physical, psychological, and general well-being. It’s the idea that controlling your body, particularly your diet—by limiting what and how much you eat—is normal. Diet culture is that collective set of social expectations „telling us that there’s one way to be and one way to look and one way to eat and that we are a better person, we’re a more worthy person if our bodies are a certain way,” says UK-based body image researcher Nadia Craddock in the article “Diet culture is everywhere. Here’s how to fight it” on NPR.

Diet culture also normalizes labelling foods as good or bad and thinking of food as transactional—something that you either earn or don’t deserve depending on how you’ve eaten and worked out. People assume certain foods are “bad” and what’s more, we are bad for eating them, when in reality, this moralization of food and our collective desire to “fix” any perceived wrongdoings is a prime example of diet culture and just how easily it can sneak in under the radar. 

Diet culture has many definitions and faces but, in a nutshell, it’s a set of beliefs that worships thinness and equates it with health and moral virtue, according to anti-diet dietitian Christy Harrison, author of Anti-Diet and host of the Food Psych podcast.

In the article “The Unbearable Weight of Diet Culture” which you can read on the site Good Housekeeping Home we find such information. “There’s a whole lexicon,” says Claire Mysko, CEO of the National Eating Disorders Association (NEDA). When we say we need to “burn off” or “make up for” the cheeseboard we shared with friends; when we skip the dessert we want and ponder if even snagging a bite of our partner’s dessert is “worth it”; whenever we ascribe virtue to our food choices, giggling that it’s naughty when we choose to eat what we crave or what comforts us, or good when we opt for low-calorie, low-carb, or other foods diet culture has deemed healthy. “All of that talk is part of diet culture,” says Mysko.

And, it’s a shape-shifter: You might think you’re not subscribing to diet culture, but rather are focusing on your health or fitness. Diet culture hides under the mask of health, meaning it is portrayed as health-focused yet promotes disordered behaviours, and many times extreme beliefs about food, exercise, and our bodies. We see diet culture promoted in articles about current diet trends, news segments about a celebrity’s “body transformation”, and advertisements for “detox” pills, “fat-burning” teas, or juice “cleanses”. These days the diet industry has adapted its messaging to be less blatantly about appearance and more about the in-vogue ideals of health and wellness.

Diet culture places thinness as the pinnacle of success and beauty, and “in diet culture, there is a conferred status to people who are thinner, and it assumes that eating in a certain way will result in the right body size — the ‘correct’ body size — and good health and that it’s attainable for anybody who has the 'right’ willpower, the 'right’ determination,” says therapist Judith Matz, author of The Body Positivity Card Deck and Diet Survivor’s Handbook.

Diet culture thrives on one simple premise: your body is the problem, and it needs “fixing”. In creating a dynamic where we feel as if our body needs to constantly change, diet culture also creates a profitable market. Research has shown that diets don’t work in the long term, and the profit margin reflects that. An industry this large and this profitable thrives off the vicious cycle so many are in: believing our bodies aren’t good enough, trying to find a way to “fix” them, starting a new diet failing to maintain the extreme and unsustainable nature of that diet, re-gaining all the weight, blaming our own lack of discipline, and ultimately feeling intense shame and guilt.

This feeling of failure and the belief that we simply did not have enough “willpower” starts the cycle all over again. This foundation of diet culture not only keeps us feeling as if our body is the problem, unworthy of love as is and in need of change but also creates a profitable business in our capitalist society.

Let’s see the problem from a feminist point of view. In The Beauty Myth, Naomi Wolf writes, “A culture fixated on female thinness is not an obsession about female beauty, but an obsession about female obedience. Dieting is the most potent political sedative in women’s history; a quietly mad population is a tractable one.” Historically, feminist perspectives on dieting centred on dieting’s impact on white, cisgender, able-bodied women. However, Naomi Wolf’s perspective applies to all people. The harmful consequences of diet culture impact all genders, races and ethnicities, ages, body shapes and sizes, socioeconomic backgrounds and abilities.

In actual fact, there is no “right” body size, and even if there were, it’s not attainable to whomever does the “right” thing (or whatever weight loss trend may be viewed as “right” at the moment), as evidenced by the 98% failure rate of diets. This stat alone is proof of the no-win norm that we, as a society, have been groomed to abide by. In one fell swoop, diet culture sets us up to feel bad about ourselves — and judge other people, too — while also suggesting that losing weight will help us feel better.

For decades now, medical professionals have used the body mass index as a go-to measure for health, and you’ve likely heard many times that a high BMI can lead to disease and death. But history tells us a different story. The body mass index was created by a 19th-century Belgian statistician named Adolphe Quetelet. It was built as a tool to assess weight distribution across populations and was based on his idea of „the ideal man,” using a small sampling of the size and measurements of white, male Scottish and French soldiers. Eugenics was later built on Quetelet’s „ideal man” model.  Then in the 1970s, a number of prominent American doctors — tired of insurance companies setting arbitrary weight and mortality standards for insurance payments — adopted and rebranded Quetelet’s index. But the BMI was never meant to measure individual health and, again, was based purely on studies of white men.

„There’s no evidence that these studies were representative in terms of race, age, gender, any of the things that can lead to differences in outcomes,” says Sabrina Strings, author of Fearing the Black Body: The Racial Origins of Fat Phobia. Yet despite its many flaws, the BMI is our go-to measure of health for all genders and body types. And, Strings says, many still struggle to write off the BMI because of how often it’s invoked to prove that fatness leads to illness.

Moving your body and eating nutrient-rich food are always good idea, but it’s important to understand how much we’re motivated by our culturally accepted aesthetics. Diet culture purports that every fat person is a thin person waiting to be released and that we should fear fatness. But „you are not afraid of being fat. You are afraid of being treated like a fat person,” says Virgie Tovar, a San Francisco-based author and public speaker whose work centres on ending weight-based discrimination.

Where can we find examples of diet culture in our society? According to the article „The Unbearable Weight of Diet Culture” diet culture can be found in Barbie’s thigh gap and 18-inch waist, which influences perceptions of what an “ideal” body should look like. It’s Lululemon’s founder saying publicly that it’s a problem when women’s thighs touch. It’s Kim Kardashian explaining how “necessary” it is to squeeze into shapewear beneath a dress, saying, “without shapewear, you’d see cellulite and I just wouldn’t feel as confident.” It’s the fact that you may have been told (or recited!) that at the first sign of hunger, instead of giving your body the food it’s asking for, you should delay and drink a glass of no-calorie water first in case you’re “actually just thirsty.” Instagram influencer culture, movies, runways, fashion ads, and media outlets including magazines are rife with one type of person: A normatively feminine, usually white woman who is slim and tall and seemingly living fabulously. Could their charmed lives be because of those “perfect” bodies? That is the question!

So, why is diet culture so harmful? 

Firstly, diet culture is one factor that contributes to disordered eating habits. This generally occurs from a lack of focus on nutrition while prioritizing low-calorie foods. 

It can also affect how someone views exercise since activity can be viewed as a way to work off so-called bad foods or used as a way to earn food. The idea that food is only fuel and must be earned is a toxic notion that can create disordered eating and eating disorders. Food is much more than fuel. It is a social and cultural part of our lives. 

Solely focusing on food as fuel—or good vs. bad—isolates you from enjoying and embracing food as a deeper and more meaningful part of your life. This effect is often seen after a major holiday when advertisements and articles push for detoxes or cleanses to “reset” or purge your body of “bad” food choices. Not only are these practices unscientific and potentially dangerous, but they also push the idea that enjoying food must come with a consequence. Labelling yourself as good or bad based on the foods you eat can lead to worsening disordered eating habits and may lead to an eating disorder. Orthorexia is considered an extreme form of clean eating—an obsessive focus on what the person believes to be the „correct” healthy diet. This obsession leads to interference with everyday life, including social, emotional, and more. Diet Culture is lowering your self-worth, wrecking your body image, and generally stealing your joy. 

It promotes discrimination. The mocking and bullying of people because they’re fat is a part of diet culture that is both common and harmful. But beyond that, weight-based discrimination actually impacts access to jobs, healthcare, and more. In 2012, a metastudy found that fat people are regularly discriminated against in „employment settings, healthcare facilities, and educational institutions,” making it difficult for people in larger bodies to live functionally or fruitfully in our society. 

It distracts from a larger societal issue. Our individualistic culture says that if you’re not thin, not only is it your „problem,” but it’s your fault. Being in a large body is actually not a problem, but diet culture says it is because that’s easier than investing money and energy in giving everyone access to fresh food and ample outdoor space in which to move, connect, and enjoy nature.

If we feel like it is impossible to escape, remember starting small can help to remove diet culture’s larger presence in our lives. Aiming to free ourselves from the food judgments, find neutrality and respect for our bodies, and improve upon health versus trying to fit a one-size-fits-all mould takes time and practice. Be compassionate with yourself through the journey and remember diet culture thrives on our humanness, as all humans have insecurities. The diet industry profits off us feeling we are “not enough” or “in need of fixing”, but you are already enough, worthy, and deserve respect just as you are.

Artykuł KnowURbody: Diet culture and body image pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

Tak przynajmniej pokazują nam piękne i długie reklamy, sami wiecie czego . Rzeczywistość jednak często odbiega od tego idealnego obrazu, który oglądamy w mediach.

Nie oszukujmy się współczesne Święta, bywają dosyć stresującym wydarzeniem. Mało komu nie udziela się tzw. świąteczna gorączka. Bo wiadomo, okna muszą być umyte, jajek ma być 5 rodzajów, a jeszcze mazurek, babki i prezenty od zajączka. Lista zadań i decyzji do pojęcia zdaje się nie kończyć, a presja czasu rosnąć.

Ten świąteczny stres przychodzi do nas zarówno z zewnątrz (oczekiwania innych, konkretne wydarzenia- pandemia, zakupy świąteczne, wielość zadań, niewspółpracujący domownicy, etc.), ale też z naszego wnętrza (presja i wyobrażenia na temat zachowania, wyglądu swojego i innych, przebiegu spotkań rodzinnych, zmęczenia i ignorowania własnych potrzeb, zarażania się emocjami innych).

Warto mieć świadomość, że stres jest naturalną reakcją naszego organizmu na różne bodźce, przede wszystkim te, które odbieramy, jako zagrażające. Okazuje się zatem, że paradoksalnie świąteczny czas odbieramy w wielu chwilach jako zagrożenie!? A przecież nie o to chodzi w świętowaniu!

Jestem przekonana, że gdyby się w tym zatrzymać i zapytać siebie, czy chcę, żeby najbliższe dni wprawiały mnie i mój organizm w stan zagrożenia, na który reagujemy zwykle automatycznie walką, ucieczką, albo zamrożeniem, to nie znalazłaby się osoba, która świadomie powiedziałaby: tak ja chcę, bardzo proszę o taką Wielkanoc.

Cała sztuka w radzeniu sobie ze stresem polega właśnie na umiejętności zatrzymywania się. Zrobienia stop w sytuacji, w której wydaje się, że trzeba zadziałać natychmiast. Bo nie ma, poza zagrożeniem życia lub zdrowia, sytuacji w życiu, w których trzeba działać natychmiast.

Taka chwilowa pauza otwiera przed nami przestrzeń na wzięcie pełnego oddechu (dosłownie!), zastanowienie się o, co właściwie mi chodzi, poszukanie różnych opcji rozwiązań problemów, które się pojawiają. Takie pauzy to w ferworze przedświątecznych przygotowań najlepsze, co możemy dla siebie zrobić.

Możemy sobie pomóc zatrzymać się, dotykając swojego ciała. Jakiejś jego części, która będzie takim przyciskiem STOP. Często robimy to bezwiednie, np. dotykamy czoła, albo kładziemy dłoń na sercu, gdy stresu jest już naprawdę za dużo. Ma sens robienie tego, zanim zrobi się „za dużo”, aby wyłączyć na moment działanie i posłuchać siebie. Sprawdzić, czy to co robię, naprawdę jest tym, czego potrzebuję, na czym mi zależy. I dopiero po tym podejmować, a może właśnie porzucać konkretne działania.

I tego sobie i wszystkim czytającym ten tekst na czas Wielkanocy z serca życzę.

A jeśli chcecie poznać więcej metod na radzenie sobie ze stresem, zapraszam do pudełka „Dla tych, które chciałyby sobie nieco ulżyć w stresie” https://unity-wings.org/produkt/pudelko1/

Katarzyna Krzyżanowska

Artykuł Blog: jak zatrzymanie się pomaga w stresie. pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

Z czym Ci się kojarzy to pytanie? Z serialem BBC czy słowami które słyszałaś/eś w dzieciństwie?

Mi kojarzy się z nieśmiertelną anegdotą o studencie i patelni (uwielbiam ją opowiadać na warsztatach). Krótka wersja brzmi: Student chciał pożyczyć patelnię od sąsiada piętro niżej. Idąc po schodach myślał: “Pożyczę patelnię, zrobię sobie jajecznicę na śniadanie, powiem, że za chwilę oddam. Pewnie sąsiad się zdziwi, że jem śniadanie o 13:00. Powie, że studentom tylko balangi w głowie. Pomyśli, że nie oddam patelni, tylko zniszczę, albo sprzedam. Co za gość, w ogóle mnie nie zna, a już myśli o mnie jak najgorzej! Grzecznie się pytam, a on do mnie z pretensjami!” Puka do sąsiada, on otwiera a student krzyczy prosto z mostu:  – A wypchaj się tą swoją patelnią!

Katasrofizowanie

Wyobrażanie sobie, co może się wydarzyć, co ktoś o mnie może pomyśleć i koncentrowanie się wyłącznie na pesymistycznych, przesadzonych przewidywaniach można nazwać katastrofizowaniem (“Stanowczo, łagodnie, bez lęku” Maria Król- Fijewska”). W takim momencie “siedzę w swojej głowie”, jestem w kontakcie z katastrofą i własnym przerażeniem, zamiast z rzeczywistością. Katastrofizowanie, skupianie się na “co ludzie powiedzą” powoduje stres i bardzo przeszkadza w pełnym wyrażaniu siebie.

Ja wiem, że katastrofizowanie jest jednym z moich stresorów, czyli bodźcem, który wywołuje stres.

Ok, co dalej?

Jak sobie pomóc w trudnej sytuacji, gdy czuję, że właśnie przypominam studenta, który chce pożyczyć patelnię?

Maria Król Fijewska podpowiada, aby zastosować “technikę stopowania myśli”. Czyli po prostu, gdy tylko zacznę katasrofizować, krzyknąć głośno (ale w myślach) STOP!

A Katarzyna Krzyżanowska podpowiada, żeby zamienić niewspierające myśli, na takie, które dodają otuchy. Zamiast: “Sąsiad powie, że zniszczę patelnię”, pomyśleć “Zobaczę, jak sąsiad zareaguje na moją prośbę. Mam prawo poprosić, a on ma prawo odmówić”.

Jak rozpoznać stresory? Jak budować wspierające myśli? O tym w naszych zadaniach “Porcja na stres i porcja emocji”, które przygotowała Katarzyna Krzyżanowska. Są do kupienia w naszym sklepie.

Karolina Pisz

trenerka umiejętności społecznych

Artykuł Blog: Dlaczego warto przestać się nakręcać? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

Zapytałam bliskie mi osoby – co Cię stresuje? Podaj dwie rzeczy, które przychodzą Ci do głowy od razu. Nie musiałam długo czekać na odpowiedzi:

Stresuje: przyszłość, myśli o tym, że „zawiodę”, obietnica, której trudno dotrzymać, dużo zadań-mało czasu, poczucie braku kompetencji, egzaminy na studiach, szukanie kluczy, samotność, poczucie upływającego bezpowrotnie czasu, podejmowanie decyzji, rozmowy z innymi ludźmi – kiedy mało ich znamy, a potrzebujemy ich pomocy, kiedy ktoś daje znać: „musimy porozmawiać”…

Być może odnajdujesz się w części tych stresorów. Ja tak!

Zanim jednak pójdziemy dalej, szybkie przypomnienie:

Stresor – bodziec, który wywołuje stres.

Stres – reakcja fizjologiczna na stresor, w wyniku której zaburzona zostaje równowaga naszego organizmu.

Jak widać zasadniczo wiemy, co nas stresuje, co sprawia, że zaczynamy funkcjonować w innym trybie.

Jak ta wiedza ma nam pomóc? Co możemy z nią zrobić?

Tę część zatytułuję : NIE DOWALAJ SOBIE

Kilka lat temu, kiedy byłam namiętną czytelniczką blogów parentingowych odkryłam coś, co wtedy bardzo mi pomogło w rozumieniu moich potomków – metodę samoregulacji dra Stuarta Schenkera – kanadyjskiego psychologa.

 

Co z niej biorę dziś dla siebie i czym chcę się podzielić? Przede wszystkim tym, że te wszystkie „rzeczy”, które zużywają mnóstwo mojej energii i potęgują napięcie, czyli stresory:

1. Można rozpoznać aż w 5 obszarach! (poziomie biologicznym, emocjonalnym, poznawczym, społecznym i prospołecznym)

2. Oddziałują na siebie tworząc tzw. błędne koło stresu.

Brzmi strasznie? Na pierwszy rzut oka tak. Ale pomaga rozłożyć sytuację na tzw. „czynniki pierwsze”.

Wtedy zobaczysz, że jedna sytuacja, np. trudna rozmowa, która śni Ci się po nocach, to sytuacja, w której:

1. Dobrze być wyspaną/ym, po śniadaniu, z rana. Dzięki temu eliminuję stresory biologiczne!

2. Warto nazywać swoje emocje, uczucia, które mi towarzyszą. W ten sposób redukuję napięcie w obszarze emocjonalnym – btw ten obszar „zżera” najczęściej najwięcej naszej energii!

3. Warto do niej się dobrze przygotować – spisać punkty, które chcę przekazać itp. To zredukuje rozproszenie, pomoże się skoncentrować – zadbać o obszar poznawczy.

4. Głównym stresem jest konflikt interpersonalny, czyli dotyczy obszaru społecznego.

5. Mam świadomość, że będę miał/a poradzić sobie także z emocjami drugiej osoby. Jeśli uda mi się uruchomić empatię, to pomoże obniżyć napięcie w obszarze prospołecznym.

Wiadomo, że nie zawsze mamy czas na analizę sytuacji przez 5 obszarów. Czasem sytuacje po prostu „się dzieją”. Ale to, co możemy dla siebie wziąć to wiedza, że jeśli w danej chwili zadbam chociaż o jeden obszar – napiję się wody, wezmę kilka głębokich wdechów, otworzę okno, czy zjem kanapkę, bardzo konkretnie zredukuję stresory biologiczne. Mój organizm będzie miał z czego czerpać energię do radzenia sobie z resztą. Napięcie jest tym większe im mniej mamy energii! Więc jeśli masz trudny czas, nie dowalaj sobie!

Przerwij koło stresu, zjedz kanapkę, napij się herbaty i wyśpij się.

Autorka: Anna Kasperek

_____________________________________________________________________________________________

Jeśli chcesz poćwiczyć, poprzyglądać się swojemu stresowi, zapraszam do sklepu po pudełko z zadaniami:

https://unity-wings.org/…/porcja-na-stres-i…/

Artykuł Blog: Dlaczego warto wiedzieć co nas stresuje? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

Krytyka to tylko czyjaś opinia, nie fakt.

Artykuł Blog: Dlaczego warto olać krytykę? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

A konkretniej, jak to jest postrzegane przez ludzi odczuwających te emocje. Nie jest to więc obiektywny obraz jak z aparatu na podczerwień (choć tak może wygląda na pierwszy rzut oka). Jest to zapis subiektywnych doznań badanych osób, u których wywoływano poszczególne emocje, a następnie proszono, aby zaznaczyły na schemacie ciała wybranym przez siebie kolorem obszar, w którym odczuwają tę emocję. W ten sposób powstał „uśredniony” obraz odczuwania emocji przez ludzi.

Co dla mnie osobiście jest jeszcze bardziej fascynujące, niż gdyby to był zapis termowizyjny. Dlaczego? Ponieważ to kolejne badanie pokazujące, że doświadczenie emocji jest uniwersalne dla ludzi z różnych kultur i regionów świata ( tu przebadano 700 os. z Finlandii, Szwecji i Tajwanu). Podobną uniwersalność emocji wcześniej wykazał Paul Ekman, dzięki którego badaniom wiemy, że ekspresja podstawowych emocji (poprzez wyraz twarzy) jest niezależna od grupy etnicznej, statusu społecznego, wieku człowieka itp. To oznacza, że jako gatunek ludzie potrafią odczytać stan emocjonalny innych ludzi (nieludzi też, ale to już inny temat).

Oznacza to, że mamy, jako ludzie wspólne doświadczanie związane z emocjami, które może nas do siebie przybliżać, dzięki któremu możemy sobie pomagać rozpoznawać emocje, uczyć się, jak z nimi sobie radzić, kiedy jest trudno. Mamy więc, że tak powiem wspólny język – język emocji. Coś dzięki czemu możemy porozumiewać się ponad wszelkimi podziałami, coś czego możemy się uczyć, by komunikować z bardzo różnymi ludźmi. W mojej psychologicznej praktyce bardzo lubię te momenty, kiedy ludzie uczą się tego języka. To bardzo często jest na początku język „zupełenieobcy” dla niektórych trudniejszy, niż chiński. Ale kiedy powoli poznajemy jego części i zasady – taką emocjonalną gramatykę i zaczynamy go oswajać, to wchodzimy na inny poziom świadomości i komunikacji. Na początku jednak trzeba opanować podstawy języka emocji, zrozumieć jego logikę, by dopiero potem zacząć nim mówić i w pełni z niego korzystać. Ta początkowa praca to zwrócenie się ku swojemu ciału, poznanie nazw różnych stanów emocjonalnych, obserwowanie siebie.

Na początku wiele osób na pytanie jak się teraz czujesz, opowiada jedynie: dobrze lub źle (choć tu określenia bywają bardziej fantazyjne). Potrzeba czasu i skupienia, aby zauważyć i nazwać to, co naprawdę kryje się za dobrze/źle. Niektórym przychodzi to naturalnie, inni potrzebują specjalnej przestrzeni, prowadzenia, albo narzędzi, które im to ułatwią. Może ta grafika zainspiruje Was do nauki tego nowego języka. To bywa trudne na początku, ale naprawdę warto zainwestować swoją uważność i czas w ten etap. Ponieważ nazywanie emocji swoich lub innych ma niezwykłą moc uwalniania napięcia. To jest bardzo ożywcze i wyzwalające uczucie, które wpływa na jakość naszego życia, przywraca poczucie wpływu i lekkości.

Na bazie naszych wieloletnich doświadczeń jako trenerki umiejętności społecznych oraz psycholożki wypracowałyśmy zadania, które pomagają z zaciekawieniem i przyjemnością poznawać wewnętrzny świat emocji. Zapraszamy Was do skorzystania z nich.

Tutaj więcej o badaniu z Norwegii https://www.pnas.org/content/111/2/646.full
Tutaj badania Ekmana Paul Ekman: Emocje są uniwersalne. W: Fragment książki „Emocje ujawnione.
Odkryj, co ludzie chcą przed Tobą”

Katarzyna Krzyżanowska

Fot. Pro Church Media/ Unsplash

Artykuł Blog: Dlaczego warto uczyć się języka emocji? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.

Dlatego dziś parę słów o Porozumieniu bez przemocy Marshalla Rosenberga z lat 60tych XX w. (NVC – nonviolent communication).

Rosenberg był amerykańskim psychologiem klinicznym, który większość swojego życia poświęcił idei pokojowego rozwiązywania konfliktów.

Ucząc, jak poprawić wzajemną komunikację mówił, że każdy komunikat człowieka jest po to, by zaspokoić jakąś potrzebę. Co więcej, potrzeby te nie zawsze są oczywiste na pierwszy rzut oka. Dotarcie do tych potrzeb stanowi więc sedno naszego porozumiewania się.

Dotarcie do potrzeb i umiejętne nazwanie ich daje nam szansę na zaspokojenie ich – czyli przywrócenie stanu równowagi w naszym organizmie, ale też na empatyczny kontakt  z drugim człowiekiem. O ile bliżej robi się w relacji, gdy zamiast oceniającej myśli: „czemu ona się mnie znowu czepia?” zadamy sobie pytanie „czego ona teraz potrzebuje? Jest nam tak trudno”. Ta druga opcja otwiera nas na szukanie kontaktu i rozwiązań.

Niezaspokojone potrzeby są w nas, dając o sobie znać poprzez emocje- te nieprzyjemne, trudne. Zaspokojone objawiają się w poczuciu radości, spokoju, szczęścia, ulgi.

Wśród mniej „oczywistych potrzeb” Marshall Rosenberg wymienia:

Potrzeby własnej spójności, kontaktu z samym/ą sobą:

Bycie wysłuchanym/ną, bycie widzianym/ną, bliskość, kontakt, towarzystwo, przeżywanie wspólnoty, poczucie zrozumienia, poczucie bycia widzianą, ważność i bycie docenianym/ną, bycie branym/ną pod uwagę, poczucie przyczyniania się do wzbogacania czyjegoś życia, bezpieczeństwo emocjonalne, empatia, szczerość, miłość, szacunek, wsparcie, towarzyszenie

Potrzeby duchowe:

Piękno, harmonia, inspiracja, porządek, pokój, kontakt z naturą, transcendencja

Celebrowanie życia:

Świętowanie twórczości i spełnionych marzeń, zrealizowanych celów, Opłakiwanie straty ukochanych osób, marzeń, niepowodzeń, rozstań

Warto się im poprzyglądać, sprawdzić, na ile są realizowane, a ile z nich „czeka na swoją kolej”. Zwróć się dzisiaj do siebie, zobacz może brakuje Ci jakiegoś elementu do życia pełnią. Jeśli chcesz nad tym popracować dobrze się składa – w przyszłym tygodniu w naszym sklepie pojawi się „Pudełko zadań – czekoladek” . Chcesz się dowiedzieć więcej, zapisz się na naszego newslettera: unity-wings.org

Artykuł Blog: Czego potrzebuję? pochodzi z serwisu Laboratorium Zmiany.